Kredytobiorcy prowadzący działalność, często rezygnują z możliwości unieważnienia umowy kredytu frankowego, obawiając się, iż nie mogą skorzystać z ochrony przyznanej im przez przepisy unijne. Tymczasem sam fakt wykonywania działalności gospodarczej nie przesądza o braku możliwości unieważnienia umowy kredytu frankowego i występowania w procesie w roli konsumenta. Status kredytobiorcy, należy jednak ustalić już na etapie pisania pozwu, co umożliwi opracowanie skutecznej strategii procesowej, będącej odpowiedzią na zarzuty banku.
W pierwszej kolejności należy ustalić jaki był cel kredytu, to znaczy, na co zostały przeznaczone środki pieniężne, a także jaki był zamiar kredytobiorcy, podczas zawierania umowy. Inaczej mówiąc, czy kupując nieruchomość kredytobiorca zamierzał zamieszkać w niej, czy jednak zakupił ją w celu wynajęcia lub prowadzenia w niej działalności gospodarczej, polegającej np. na otwarciu restauracji, czy hotelu. Dodać należy, iż sam fakt prowadzenia własnej działalności, w tym nawet w kredytowanej nieruchomości nie dyskwalifikuje w otrzymaniu ochrony konsumenckiej. Zdarzyć się bowiem może, że kredytobiorca jedynie zarejestruje działalność w miejscu zamieszkania, bądź zajmuje jedynie część nieruchomości na poczet prowadzonej działalności. W takich przypadkach dana osoba, na gruncie obowiązujących przepisów może być traktowana jak konsument.
W jednym z najnowszych wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok z dnia 8 czerwca 2023 r., sygn. C-570/21) wskazano, iż badając status konsumenta sąd krajowy ma obowiązek rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, celem ustalenia, czy kredytobiorca spełnia definicję „konsumenta” wyrażoną w dyrektywie 93/13/EWG. Zadaniem sądu krajowego jest ustalenie czy cel konsumpcyjny jest dominujący, innymi słowy, czy cel gospodarczy lub zawodowy umowy był na tyle ograniczony, iż nie dominował w ogólnym kontekście zawieranej umowy. Ponadto, w przypadku większej liczby kredytobiorców ustalić należy, kto z nich realizował cel gospodarczy i w jakim zakresie. Zdarzyć się bowiem może, że tylko jedna z osób prowadziła działalność i częściowo przeznaczyła pożyczoną kwotę na cel gospodarczy, a druga wykorzystywała pożyczkę wyłącznie na własne potrzeby. Pojęcie konsumenta należy zatem interpretować w sposób szeroki, biorąc pod uwagę sytuacje, w których umowy mają charakter mieszany, tzn. zawierane są zarówno w celach konsumenckich, jak i prowadzonej działalności. W innym bowiem przypadku obowiązujące przepisy, pozbawiałyby ochrony wszystkie te osoby, które być może w sposób jedynie pośredni wykorzystywały przedmiot kredytu na cele prowadzonej działalności.
Mając na względzie powyższe, należy wskazać, że każda ze spraw musi być oceniana indywidualnie, przy rozważeniu wszystkich jej okoliczności. Prawnik prowadzący sprawę każdorazowo weryfikuje otrzymane od kredytobiorców informacje i ocenia, jakie są i czy są szanse na zakwalifikowanie danych osób jako konsumentów. Sam fakt prowadzenia działalności nie jest czynnikiem dyskwalifikującym i umowy o tzw. charakterze mieszanym są również unieważniane, o czym wielu kredytobiorców nie ma świadomości.
